زنگ خطر در آموزش و پرورش؛ پرونده تعرض در شهر ری و واکنش‌های پرتناقض
پرونده تلخ تعرض به دانش‌آموزان یک مدرسه در شهر ری، بار دیگر ناکارآمدی نظام نظارتی آموزش‌وپرورش را برملا کرد؛ با وجود هشدارهای مکرر والدین، هیچ اقدامی تا رسانه‌ای‌شدن موضوع صورت نگرفت.
ورود دیرهنگام وزارتخانه پس از رسانه‌ای شدن ماجرا
❗️ به نوشته خبرگزاری تابناک، ماجرای تلخ از آنجا آغاز شد که یک معلم که در سال ۱۳۹۹ از طریق آزمون رسمی وارد سیستم آموزش‌وپرورش شده بود، با رفتارهای خشونت‌آمیز و نامتعارف باعث نگرانی خانواده‌ها شد. هشدارهای مکرر والدین نیز نادیده گرفته شد تا جایی که تعرض‌ها از تنبیه فیزیکی به آسیب‌های روانی و نقض حریم خصوصی دانش‌آموزان رسید.
تناقض در اظهارات مسئولان آموزش و پرورش
🔹 به نوشته اخبار فرهنگیان و به نقل از تابناک، حسین صادقی، مدیرکل روابط عمومی وزارت آموزش‌وپرورش، با تأخیری قابل تأمل به ماجرا واکنش نشان داد. او ضمن تأیید وقوع حادثه در اسفندماه ۱۴۰۳، تأکید کرد که «تجاوز» رخ نداده بلکه «تعرض» بوده است. تفکیکی که از دید بسیاری، نوعی کوچک‌نماییِ جرم تلقی می‌شود.
او همچنین افزود:
معلم خاطی اخراج و مدیر مدرسه کنار گذاشته شده است؛ اما برخی والدین این ادعا را رد کرده‌اند و می‌گویند مدیر همچنان در محل کار حاضر می‌شود.
هیچ شکایت قضایی از سوی خانواده‌ها مطرح نشده و وزارتخانه در صورت نیاز، پیگیری خواهد کرد.
خدمات مشاوره‌ای به دانش‌آموزان ارائه شده ولی جزئیاتی از کیفیت یا تداوم آن اعلام نشده است.
تست سلامت روان معلمان به صورت مستمر انجام نمی‌شود و تنها پس از بروز تخلف بررسی صورت می‌گیرد.
هشدارهایی که جدی گرفته نشدند
⚠️ سابقه رفتارهای خشونت‌آمیز این معلم مشخص بوده اما هیچ اقدام پیشگیرانه‌ای از سوی مدیر یا ناظران آموزشی انجام نشده است. این بی‌تفاوتی، مصداقی روشن از ضعف ساختاری در پاسخ‌گویی به هشدارهای والدین است.
واکنش‌های نمایشی یا اصلاحات اساسی؟
سؤال جدی این است که آیا اخراج یک معلم و شاید چند مدیر، پاسخ مناسبی به یک فاجعه تربیتی است؟
چرا نظارت پیشگیرانه‌ای برای شناسایی معلمان پرریسک وجود ندارد؟
چرا ارزیابی سلامت روان در نظام گزینش معلمان جدی گرفته نمی‌شود؟
آیا سکوت مدیران در مواجهه با تخلفات، تبدیل به عرف شده است؟
راهکارهایی برای جلوگیری از تکرار فاجعه
برای جلوگیری از تکرار چنین اتفاقاتی، صرف واکنش‌های دیرهنگام و نمایشی کافی نیست. لازم است:
✅ سیستم نظارتی مستقل و پاسخ‌گو در مدارس راه‌اندازی شود.
✅ آزمون‌های سلامت روان معلمان به‌صورت سالانه و اجباری انجام گیرد.
✅ مدیران متخلف با شفافیت و به‌دور از مصلحت‌اندیشی پاسخ‌گو شوند.
✅ همکاری فوری با دستگاه قضایی و پیگیری حقوقی تعرض‌ها بدون انتظار برای شکایت والدین صورت گیرد.
دانش‌آموزان حق دارند در امنیت تحصیل کنند
هیچ چیز نباید از امنیت روحی و جسمی دانش‌آموزان در مدرسه مهم‌تر باشد. آموزش‌وپرورش نمی‌تواند با اقدامات نمادین از مسئولیت فرار کند. اعتماد خانواده‌ها تنها زمانی بازخواهد گشت که ساختارها اصلاح و نظارت‌ها واقعی شوند.
