چرا خشونت در مدارس پایان نمی‌یابد؟
با وجود ممنوعیت قانونی، تنبیه بدنی دانش‌آموزان همچنان در مدارس تکرار می‌شود. ضعف در برخورد شفاف و قاطع با متخلفان، از دلایل اصلی استمرار این تخلفات است.
آسیب‌هایی فراتر از یک ضربه فیزیکی
❗️ وقتی یک معلم، دانش‌آموزی را تنبیه بدنی می‌کند، موضوع تنها به درد جسم محدود نمی‌شود. روان‌شناسان هشدار می‌دهند که آثار این رفتارها می‌تواند سال‌ها در ذهن دانش‌آموز باقی بماند؛ از ضربه به عزت‌نفس و ترس از مدرسه گرفته تا بروز پرخاشگری یا انزوا در آینده.
چرخه تکراری تخلف و بی‌پاسخی
با وجود آنکه قانون تنبیه بدنی را صراحتاً ممنوع کرده، اما همچنان هر سال با آغاز سال تحصیلی، خبرهایی از خشونت علیه دانش‌آموزان منتشر می‌شود. نکته تلخ آنجاست که بسیاری از این اتفاقات رسانه‌ای نمی‌شوند و در سکوت مدارس باقی می‌مانند.
ضعف سازوکارهای نظارتی و عدم اعلام شفاف احکام معلمان متخلف، این تصور را در جامعه ایجاد کرده که وزارت آموزش‌وپرورش به‌جای برخورد، در پی پنهان‌کاری است!
احکام مبهم، اعتماد آسیب‌دیده
در مواردی مانند ماجرای درگیری یک مدیر مدرسه اصفهان با والدین دانش‌آموز، با وجود گذشت زمان، هنوز هیچ حکم روشنی اعلام نشده است. چنین رویه‌ای نه‌تنها اعتماد والدین و جامعه را خدشه‌دار می‌کند، بلکه مشوق تکرار تخلفات نیز هست.
نارسایی در تربیت معلم
یکی از دلایل تداوم خشونت، ناآمادگی معلمان تازه‌کار در مدیریت موقعیت‌های بحرانی با دانش‌آموزان است. نظام تربیت معلم، به‌جای آموزش مهارت‌های روان‌شناسی رشد، ارتباط مؤثر و کنترل خشم، همچنان متکی بر روش‌های سنتی و حفظ محتوای درسی است.
لزوم ورود قاطع دولت و نهادهای نظارتی
✅ دولت سیزدهم در برخی موارد مانند ماجرای تنبیه در سنندج، واکنش مناسبی نشان داده؛ اما این اقدامات باید منسجم‌تر و ساختاری‌تر شود.
برای پایان دادن به خشونت در مدارس، پیشنهادهای زیر باید با جدیت دنبال شوند:
– شفافیت کامل در اعلام احکام تنبیه بدنی
– نظارت مردمی و مستقل از ساختار آموزش‌وپرورش
– اصلاح نظام جذب و تربیت معلم با تمرکز بر مهارت‌های ارتباطی
– ورود قاطع نهادهای قضایی به عنوان مدعی‌العموم
